Roma Sikkelerinde Roma Panteonunun Tanrı Ve Tanrıçaları

Roma Deniz Tanrısı Neptün​

Antik Roma dininde ve mitolojisinde Plüton ve Jüpiter'in kardeşi olan Neptün deniz tanrısıydı. Başlangıçta tatlı su tanrısıydı, ancak Romalılar onu MÖ 399'da Yunan deniz tanrısı Poseidon ile özdeşleştirdikten sonra Poseidon'un özelliklerini aldı ve böylece deniz tanrısı haline geldi. Poseidon gibi, Neptün de sanatta genellikle üç dişli bir zıpkın [balıkçı mızrağı] tutan sakallı bir adam olarak gösterilir. Çok sayıda çocuğu arasında kanatlı at Pegasus [Gorgon Medusa'dan babası olduğu] ve Homeros'un Odysseia'sında Odysseus ve tayfası tarafından kör edilen Cyclops Polyphemus da bulunmaktadır.

Roma kültüründe Neptün, denizciler, balıkçılar ve geçim kaynağı denizle bağlantılı olan herkes tarafından yaygın olarak tapınılırdı. Neptunalia gibi festivalleri, öfkesini yatıştırmak ve güvenli yolculuklar ve bol avlar için lütfunu aramak için çeşitli ritüeller ve adaklarla kutlanırdı.

Avcılığın ve Hayvanların Koruyucusu Ay Tanrıçası Diana​

Diana, ay, avcılık, doğum, iffet ve doğayla ilişkilendirilen Roma tanrıçasıydı. Yunan tanrıçası Efes'in hanımı Artemis'in Roma karşılığıydı ve Roma panteonundaki on iki büyük tanrıdan biriydi. Diana, Apollon gibi yay kullanmada yetenekliydi, yeryüzündeki işi avcılıktı; ve eğer kardeşi gündüz tanrısıysa, o Luna, ay adı altında geceleri ölümlüleri aydınlatırdı. Diana, Roma halkının dini inançları ve uygulamalarında önemli bir yere sahipti ve kadın gücünün, bağımsızlığının ve doğal dünyayla bağlantının sembolü haline gelmiştir. Tanrıça Diana'nın etkisi mitolojinin ötesine, Roma kültürünün, sanatının ve edebiyatının çeşitli yönlerine kadar uzanır.

Latincede adı ışık ve ay tanrıçası anlamına gelir. Parlayan, ilahi, açık gökyüzü ve gün ışığı veya ölen kelimelerinden türemiştir. Bu, gece ve yeraltı dünyasının bir tanrıçası için çelişkili görünebilir, ancak Cicero'nun açıkladığı gibi, geceyi gündüz gibi yaptığı için ona Diana deniyordu. Diana yalnızca bir ay tanrıçası değildi; ay olarak tapınılıyordu ve Dianaa aydı. Ovidius, Metamorfoz'unda onu bu şekilde tasvir eder ve genellikle adı yerine onun için ay kelimesini kullanır. Diana'nın Ay olarak kimliği, avcı ve yeraltı tanrıçası olarak diğer yönlerini birbirine bağlamada önemli bir rol oynar. Ay, başarılı bir avın temel unsuruydu. Antik çağda yaşayanlar, ayın geceleri dünyaya çiy sağladığına ve bu çiy veya nemin, orman hayvanlarının kokusunun av köpekleri tarafından alınmasını sağladığına inanıyorlardı. Ayın her ay yeni aydan dolunaya geçişindeki evreleri, Diana'nın kimliğinin özündeki geçici doğasını temsil eder. O, ışığı karanlığa ve yaşamı ölüme dönüştürdü.

Roma dininde Diana ayrıca Diana Triformis veya üç yönü olan bir tanrıça olarak biliniyordu: av, ay ve yeraltı dünyası. Ayrıca su perisi Egeris ve orman tanrısı Virbius'un yanında ilahi bir üçlü yönetimin üyesiydi. Üçlü kişiliği nedeniyle Diana Triformis ve Diana Trivia olarak tanındı. Ayrıca Diana Caelus [Göksel Diana], Diana Nemorensis [Ormanın Diana'sı] olarak da adlandırıldı. Tanrıçanın bu özel enkarnasyonu, Romalılar tarafından Helenleştirilmiş ve Artemis'ten etkilenen Diana figürünün İtalik versiyonunu temsil ediyordu. Hem erkekler hem de kadınlar tarafından tapılan Diana, avcıların koruyucusu ve bakirelerin koruyucusu olarak görülüyordu.

MÖ 6. yüzyılın başlarında, Roma'nın altıncı kralı Servius Tullius tarafından Aventine Tepesi'nde Diana'ya adanmış bir kutsal alan kuruldu. Erken Roma krallığının Latin müttefikleri tarafından kullanılmak üzere yaratıldı ve Roma'nın onlarla ilişkilerini düzenlemek ve egemenliğini sürdürmek için tasarlanmıştı. Ancak o zamanlar, Aventine pomerium'un [resmi ve ritüel şehir sınırı] dışındaydı ve bu nedenle köklü ve yerleşik olmasına rağmen, Diana kültü hiçbir zaman resmi olarak Romalı olmadı.

Tanrıların Elçisi Merkür​

Merkür, Roma'nın finansal kazanç, ticaret, belagat, mesajlar, iletişim, gezginler, sınırlar, şans, hile ve hırsızlar tanrısıdır. Genellikle tanrıların çevik habercisi olan Yunan tanrısı Hermes ile ilişkilendirilir, çünkü benzer niteliklere ve rollere sahiptirler. Roma efsanesine göre Merkür, Jüpiter [Zeus] ve ilkbaharın erken dönem İtalyan tanrıçalarından Maia'nın oğluydu. Merkür, Jüpiter'in en sevdiği çocuklarından biri olarak görülür.

Merkür, genellikle kanatlı sandaletler [talaria] ve kanatlı bir miğferle gösterilen genç ve çevik bir tanrı olarak tasvir edilir. Bu semboller, hem fiziksel hem de ilahi olmak üzere farklı alemler arasında hızla hareket etme yeteneğini ve çevikliğini temsil eder. Ayrıca, barış ve ticaretin sembolü olan iki iç içe geçmiş yılanın bulunduğu bir asa olan caduceus'u tutarken de sıklıkla tasvir edilir. İletişim ve mesajların tanrısı olarak Merkür, tanrılar ve insanlar arasındaki iletişimi kolaylaştırmada ve ruhları öbür dünyaya yönlendirmede hayati bir rol oynadı. Ticaret ve alışverişle olan bağlantısı onu tüccarların koruyucu tanrısı yaptı. Şans ve hileyle olan ilişkisi karakterine dinamik bir yön katmıştır.

Antik Roma tanrıları Merkür'ün kurnaz ve zaman zaman aldatıcı olduğunu biliyorlardı. Merkür ile bir anlaşma yaparken, tanrılar onun zeki ve hile yapmada iyi olduğunu bildikleri için dikkatli davranıyorlardı. Antik Roma mitlerine göre, Merkür tanrıların en yaramazlarından biriydi. Merkür ölümlülere yardım etmesiyle ünlüydü. Bu, Roma toplumunda günlük yaşamda büyük bir rolü olduğu anlamına gelir. Roma vatandaşlarının çoğu, ideal olduğu düşünüldüğü için tanrılarla bir etkileşim kurmak istiyordu ve Merkür bu bağlantıyı kurmanın harika bir yoluydu. Merkür, Roma'nın erken dönem tanrılarından biri olarak kabul edilmiyordu. Kökenleri imparatorluk içinde çok daha sonraki bir tarihe dayandığından, kendisine adanmış herhangi bir kült veya rahip yoktu. Bununla birlikte, Antik Roma toplumunda Merkür'ün ölümlülerle etkileşimi nedeniyle önemli olduğu belirtilmelidir. Merkür'e 15 Mayıs'ta Mercurialia adlı bir festival verildi. Kutlama, ticaret ve zanaatkarların başlarına, gemilere, işletmelere ve mallara su serpmelerinden oluşuyordu.

Ocak ve Evin Roma Tanrıçası Vesta​

Yunan mitolojisinde ocak tanrıçası Hestia'nın Roma karşılığı olan tanrıça Vesta, ocağın, evin ve ailenin antik Roma tanrıçasıydı. Roma panteonunun en önemli tanrılarından biri olarak kabul edilirdi, çünkü ocak her Roma hanesinin merkezi noktasıydı ve sıcaklığı, korumayı ve beslenmeyi sembolize ediyordu. Vesta'nın kutsal ateşinin sürekli yandığına inanılırdı ve ona hizmet etmeye adanmış bir rahibe grubu olan Vesta Bakireler tarafından bakılırdı. Vesta, Neptün ve Apollon tanrılarının dikkatini çeken güzel bir tanrıçaydı. Vesta evlenmek istemediği ve doğası gereği bir barış koruyucusu olduğu için Jüpiter'e [Zeus] ebedi bakire olarak kalmasına izin verip vermeyeceğini sordu. Jüpiter bu isteği kabul etti, bu yüzden Vesta kendini ateşe bakmaya ve evi korumaya odakladı.

Vesta Tapınağı'nın Roma devleti için önemini göz ardı etmek imkansızdır. Vesta'nın bir heykelini değil, kutsal ateşini barındıran antik kaynaklar, kaderinin şehre o kadar sıkı bir şekilde bağlı olduğunu, yangın söndürülecek olursa bunun şehrin yıkımını haber veren bir alamet olarak yorumlanacağını söyler [ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΑΛΙΚΑΡΝΑΣΣΕΥΣ,2.67]. Böylece Vesta Bakireleri hayatlarını alevi ve dolayısıyla şehri korumak için gereken ritüelleri tamamlamaya adadılar. Saflıkları ve bağlılıkları şehri tehlikeden korudu ve sonuç olarak görevlerini ihmal ederlerse veya artık bakire olmadıkları kanıtlanırsa, ağır cezalar verildi. Vesta Bakireleri, alevin yanı sıra imparatorun iradesi ve Aeneas tarafından Truva'dan getirilen Palladium gibi efsanevi şöhretli eşyalar gibi önemli devlet belgelerini korudular.